بررسی نحوه اعمال ضوابط کنترل تغییرمکان بر رفتار لرزه ای ساختمان های فولادی لاغر

یکی از مهمترین اهداف آیین نامه های زلزله فراهم کردن یک حد اطمینان قابل قبول با در نظر گرفتن ضرایب ایمنی در برابر شکست کلی سازه و ناپایداری آن در اثر زلزله های شدیدی است که احتمال دارد در مدت عمر مفید سازه رخ دهد. طراحی و کنترل در برابر جابجایی جانبی نسبی طبقات و پایداری جانبی سازه ها، جزو مراحلی هستند که در اولین مراحل طراحی باید در نظر گرفته شده و اعمال گردند. آیین نامه های مختلف برای جلوگیری از آسیب های جدی به سازه و امنیت ساکنین محدودیت های مختلفی از جمله محدودیت در جابجایی جانبی نسبی ارایه کرده اند. بر اساس بند 2-5-4 استاندارد 2800 و تبصره ذیل آن، در مورد کنترل جابجایی نسبی طبقات، طراح در استفاده از زمان تناوب تجربی و یا تحلیلی مخیر می باشد و این در حالی است که استفاده از زمان تناوب تحلیلی به سازه سبکتری در مقایسه با سازه کنترل شده با زمان تناوب تجربی خواهد انجامید. بر این اساس باید رفتار لرزه ای سازه ی کنترل شده با دوره تناوب تحلیلی در مقایسه با سازه ای که این مراحل در آن با دوره تناوب تجربی کنترل گردیده، مقایسه گردد. لذا در فعالیت حاضر، چند سازه ی فولادی لاغر دارای قاب خمشی ویژه که هر کدام به دو صورت مذکور طراحی گردیده اند، درنظر گرفته شده و رفتار لرزه ای آن ها پس از انجام تحلیل تاریخچه زمانی سه مولفه ای غیرخطی، با یکدیگر مقایسه شده است که برای این منظور شاخص خرابی پارک و آنگ سازه ها پس از تحلیل تحت رکوردهای مقیاس شده سری in روش زمان دوام و همچنین زمان رسیدن اولین المان هر کدام از سازه ها به حد نهایی خود، ملاک مقایسه قرار گرفته است. تحلیل ها نشان دهنده این موضوع می باشند که سازه کنترل شده با دوره تناوب تحلیلی علاوه بر اینکه به سازه سبکتری می انجامد، رفتار لرزه ای مناسبتر و نیز زمان دوام بیشتری تحت رکوردهای مفروض دارند.